लॉस्ट सोनाटाचं वाचन !

आज म्हणजे ४ नोव्हेंबर २०१० ला पीडीए च्या नव्या नाटकाचं वाचन झालं .. या नाटकातला काही भाग खाली देत आहोत ..

दुसरं म्हणजे कैवल्य रंगारी या तरूण कलाकाराने पीडीए ची नवी वेब-साइट तयार केली आहे ती काही दिवसातच तुम्हाला वेब वर पाहायला मिळेल .. कैवल्यच्या या कामाची दाद म्हणून त्याला जास्तीत जास्त अश्या पद्धतीचं काम मिळू द्या … त्याचं नाव शक्य तिथे सुचवा !

आता नाटकातला भाग (सध्या या नाटकाचं नाव “लॉस्ट सोनाटा” असं आहे )

1)

रंजना :

ओळखीचा उर्मटपणा .. त्या गणेशच्यात ठासून भरलाय .. मी रात्री त्याला हाकललं .. पण सकाळी तो .. त्याने .. जे वाजवलं ते … त्याला फक्त कलाने नाही मर्चंटनेही शिकवलेलं स्पष्ट कळतंय .. आणि इतर सगळे घोळ .. जे काही आहेत त्यातलं त्याला सगळं नाही तरी महत्वाचं माहिती आहे हे नक्की .. त्यामुळे .. त्याला इथे थांबवण्यात तसा प्रॉब्लेम दिसत नाही .. मी त्याला थांबवायचं ठरवलंय .. तो आगाऊ आहेच त्यामुळे .. विशाखा आणि सत्यजीतना कळेल तेव्हा काय याची काळजी मी नको करायला .. शेवटी कला सिद्धिरामनचा एकटीचा का मुलगा आहे तो ? मर्चंटचा ही तो मुलगाच आहे ! सन ऑफ अ बिच आणि सन ऑफ अ ग्रेट व्हायलनिस्ट !

2)

रंजना : (तिच्या डोळ्यात अश्रू) बारटोक ल्युकेमियाने गेला .. तो गेला त्यावेळी मी तिथे नव्हते .. पण कीमोचे पहिले काही डोस दिले गेले तेव्हा मी शिकत होते तिथे .. त्याचे डोळे आठवतात .. मी त्याच्या शेजारी उभी राहून त्याला म्हणाले होते .. “मी आज प्रयत्न केला सोनाटा .. सोलो व्हायलिन ..” तेव्हा माझा हात घट्ट आवळत रागावून “अन-अकंपनीड व्हायलिन” असं मला दटावतानाचं .. त्याच्या डोळ्यातलं पाणी मला आठवतं ..गणेश : मला शिकायचाय हा सोनाटा ..

3)

सत्यजीत : आपण ग्रँड कॅन्यन ला गेलो होतो .. तू मी आणि सई  .. तू तिचा हात धरधरून दाट काळोखानं भरलेल्या एका दरीत डोळे फाडफाडून पाहायचा प्रयत्न करत होतीस .. तेव्हा तुझ्या आईने एक कविता केली आणि म्हटली होती .. उत्स्फूर्तपणे .. मला कविता, कथा आणि त्यातल्या ओळी अगदी तश्याच्यातश्या कधी आठवत नाहीत .. पण त्या कवितेत मनाची तुलना तिने त्या ग्रॅंड कॅन्यनच्या रचनेशी केली होती .. कितीतरी अश्या कपारी तिथे आहेत जिथे प्रकाश कधी पोहोचलेलाच नाही .. त्या कपारींमधी काय दडलेलं असेल काय सांगता येतं ? अशी काहीतरी ती कविता होती .. मनात अश्या किती अंधार भरलेल्या जागा असतील .. त्या जागांमधे कोणत्या प्रतिमा भरून असतील, कोणकोणते वास, ध्वनी तिथे भरून बसले असतील ते काय सांगता येतं .. आणि असं काहीतरी होतं आणि त्या प्रतिमा हुसकावलेल्या वटवाघळांसारख्या अचानक उफाळून वर येतात ..

4)

गणेश : तो म्हणायचा .. मर्चंट को जिंदगीभर यहीं सुनाया .. तेरे को तो खडा भी नही करेगी .. I wonder .. even he was so accomplished .. तर मग ह्या basics वर ?

रंजना : मर्चंट नोटेशन उत्तम वाजवायचा .. तुलाही तेव्हढंच करायचं असेल तर .. ठीक आहे ..

गणेश : This is too much .. merchant was the best violonist in Indian Film Industry

रंजना : रंजना नसलेल्या इंडस्ट्रीत ! त्याने तुला हे नाही सांगितलं का ?

ती त्याच्या जवळ येते. त्याचं व्हायलिन त्याला ठीक पकडायला लावत बोलते.

रंजना : व्हायलिन काय किंवा कोणतंही वाद्य काय ती एक आवाज काढणारी वस्तू म्हणून पकडायची नसते .. जिवंत काहीतरी म्हणून पकडायची असते .. एक झाड .. एखादा प्राणी, एखाद-दोन कारागीर अश्या प्रत्येकाचं त्यात आपलं .. जीवाचं काहीतरी असतं .. आपला जीव-श्वास लावून जिवंत केलेलं असतं त्यांनी त्या वाद्याला .. त्यांचा श्वास असतो त्यामधे, त्यांचा वास असतो .. वाद्य एक क्षण नुसतं हातात घे .. आपल्या शरीराला त्याचा स्पर्श झाला की डोळे मीट आणि त्या वाद्याचा श्वास ऐकू येतो का ते बघ … आणि आपला नि त्याचा श्वास एक होऊ दे .. आपल्या शरीराचं ते आता एक अंग आहे .. एक इंद्रिय .. आपल्याला डोक्यात .. मनात जे वाटतंय ते आपल्याला व्यक्त करायचं आहे .. त्यासाठी जसा आपला चेहरा, हात, डोळे निसर्गाने आपल्याला दिले आहेत तसंच एका भन्नाट योगायोगाने हे आणखी एक इंद्रिय आपल्याला आत्ता लाभलंय .. आपल्या शरीराचाच तो एक भाग आहे .. आपल्याला जे  म्हणायचंय तेच हा भाग आता म्हणणार आहे .. त्याचा नि आपला श्वास एक आहे, त्याचा नि आपला ध्यास आता एक असेल .. त्याचं नि आपलं म्हणणं आता एकच असेल !

आता हळू हळू गणेशच्या व्हायलिन चे सूर उमटू लागतात ..

हळू हळू अंधार.